Valgerd les dampande erotikk

I samband med at det er 50 år sidan Agnar Mykles Sangen om den røde rubin blei forboden i Noreg, skal Valgerd Svarstad Haugland lese utdrag frå denne boka. Dette skal skje på Nobels Fredssenter, som eit slags ytringsfridomsstatement.

Omgrepet "glede" vil eg tru kan drøftast på mange måtar, frå eit utall vinklar. Eg vil tru at det er ein lite kontroversiell påstand at du ikkje veit kva glede er viss du ikkje har ei oppfatting av det motsette, "ikkje-glede." Vi kunne jo aldri ha snakka om ein bein strek viss det ikkje eksisterte oppfattingar av krokete strekar.

Slik vil det naturleg nok forhalde seg med dei erotiske gledene òg, og eg har ved å lese om Valgerds dampande stunt på Fredssenteret funne mine erotiske fanatsiars antitese, mi krokete linje. Eg trudde lenge Vibeke Seter hadde etablert seg i min generasjon som det optimale aseksuelle vesenet, men i vaksen alder ser eg at ho har blitt solid erstatta av Valgerd.

Slik sett kan denne høgtlesinga sjåast på som ein installasjon, eller ein montasje. Eg kan ikkje tenkje meg eit større eksperiment med paradoksa og kontrastane enn det å høyre (og sjå) Valgerd lese om at Ask Burlefot stryk ei kvinne ømt over beverpelsen.

Lat oss alle håpe at det ikkje finst teikn til dramatisering i framføringa hennar.

PS: Dette med ordet beverpelsen og dømet frå rettssaka der dette blei nemnt, er for øvrig ei vandrehistorie. Ordet beverpels førekjem ikkje i noen av bøkene til Mykle, men sidan alle lèt til å tru det, fungerer det som døme i denne samanhengen. Dessutan er eg ein tilhengar av å ikkje øydeleggje gode historier med fakta.

PS 2: Ein bokhandel i Stavanger hadde for nokre år sidan sal på Mykles bøker, og reklamerte med låge prisar på boka Lasso rundt fru Lunde. Morosamt.